Όταν αλλάζω Ουρανό…

Δεν είναι ανάγκη να ξοδέψω μια περιουσία (δεν έχω για να ξοδέψω και δεν έχω περιουσία εκτός απ’ τα γραπτά μου) για να πω ότι πέρασα καλά. Τα έχω κάνει όλα αυτά στο παρελθόν, ταξίδια μακρινά που κόστισαν το κάτι παραπάνω αλλά άξιζε τον κόπο, την έχω ζήσει τη ζωή μου. Συνεχίζω να ζω και χωρίς αυτά, μια χαρά είμαι, καλύτερα από ποτέ, εύχομαι και σ’ εσένα το ίδιο.

Ήθελα για λίγο ν’ αλλάξω ουρανό, να βρεθώ κάπου αλλού και να  αναπνέω καινούριο καθαρό αέρα, δώρο ακριβό το κάνω στον εαυτό μου, το δικαιούμαι στην τελική. Δεν με πειράζει που ο καιρός έχει τα μαύρα του τα χάλια, ο ήλιος παίζει κρυφτό και ο αέρας κάνει ότι γουστάρει, δυνατός βοριάς και το σπίτι παγωμένο αλλά οι άνθρωποί μου πάντα ζεστοί, πάντα έχω μια ζεστή αγκαλιά.

Τα μάτια μου βλέπουν τον πεντακάθαρο ουρανό, τ’ αυτιά μου ακούνε μόνο τα πουλιά που τραγουδάνε και μουσική (αυτή δεν σταματάει ποτέ, την αγαπώ, η μουσική δεν θα με αφήσει ποτέ μόνο, η μουσική με τον καφέ και τα τσιγάρα η καλύτερη συντροφιά).

Ένα διάλλειμα λίγων ημερών, μια ανάσα από την καθημερινότητα που τρέχει με τρελές ταχύτητες, μια ανάσα για μένα και για κανέναν άλλον, για τον μικρό Κωνσταντίνο που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει, που σαν παιδί τον πιάνουν τα παράπονα και πριν βάλει τα κλάματα σηκώνεται και φεύγει από όλους κι από όλα. Θα γεμίσω τις μπαταρίες μου και θα επιστρέψω. Πιο δυνατός από ποτέ.

Γιατί έτσι είναι η ζωή κι έτσι έμαθα να ζω με ή χωρίς ουρανό…