Απρίλη πάρε με αγκαλιά να ταξιδέψουμε στ’ αστέρια…

Να φτιάξουμε την ερωτική φωλίτσα μας σε κάποιον άλλο πλανήτη γιατί εδώ ο τόπος δεν μας χωρά… κι ας σε λένε Ψεύτη όλοι οι άλλοι, αυτοί που σε φθονούν και σε ζηλεύουν, εγώ σε πιστεύω. Ότι κι αν μου πεις το πιστεύω: τα λόγια, τα χάδια, τα φιλιά, ακόμα και την αγκαλιά σου κι ας έχω υποψίες ότι την πληρώθηκες ακριβά. Κάποιος στα ακούμπησε γιατί δεν άντεχε να με βλέπει μόνο.

Και μετά από αυτή τη κρίση ρομαντισμού, ήρθε η ώρα να επιστρέψω στη πραγματικότητα. Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Απρίλη, λίγο πριν τη πανσέληνο, στο αγαπημένο μου στέκι, με το λαπιτοπι αγκαλιά (αυτό δεν θα με αφήσει ποτέ μόνο).

Να πίνω καφεδάκι και το μυαλό μου να είναι γεμάτο χιλιάδες εικόνες, όμορφες, πολύχρωμες, για όλα αυτά που θα έρθουν και θα με κάνουν για ακόμη μια φορά ευτυχισμένο.

Να ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια και η ζωή μου να παίρνει χρώμα. Γιατί, ναι, είναι γεγονός, τώρα που η άνοιξη μας δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο τα πάντα έχουν χρώμα και άρωμα. Όχι μόνο τα ρούχα αλλά και οι άνθρωποι (αυτοί που χαμογελούν σίγουρα).

Καλημέρα, λοιπόν, μια ξεχωριστή δυνατή μέρα με μπόλικη θετική ενέργεια και άφθονα χαμόγελα…

Η ζωή χωρίς αισιοδοξία δεν προχωρά!