Είναι
σαν τα μπουζούκια ένα πράγμα ρε παιδί
μου. Πηγαίνεις από νωρίς για να μη χάσεις
το τραπέζι και μέχρι να ακούσεις ζωντανά
τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη αναγκάζεσαι
και τρως στη μάπα όλο το πρώτο πρόγραμμα.
Φυσικά, στη μία και σου έχει φύγει ο
ενθουσιασμός. Έχεις πιεί και τα ποτάκια
σου οπότε λες να πάρεις έναν υπνάκο…
Ξύπνησα
πολύ νωρίς μαζί με όλα όσα ξυπνάνε νωρίς
στην εξοχή. Πουλάκια που απ’ τη χαρά
τους δεν βάζουν γλώσσα μέσα, κοτούλες
που πίνουν τον πρώτο τους καφέ, πεταλούδες
που σκάνε μύτη στο μπαλκόνι μου για να
μου πουν τη δική τους καλημέρα. Και όλα
αυτά μαζί μ’ ένα δροσερό αεράκι το οποίο
με τίποτα δεν θυμίζει καλοκαίρι…
Το
τοπίο, εδώ στας εξοχάς, είναι γκρι. Χθες
ήτανε χρυσό και η διάθεσή μου ανεβασμένη
στο Everest.
Σήμερα περιμένω αγκαλιά με τον φραπέ
και τα τσιγάρα μου να βγει ο ήλιος. Αν,
λέω αν, κάνει εμφάνιση ίσως και να πάμε
για μπάνιο στη θάλασσα. Η οποία θάλασσα
δεν πέφτει και τόσο μακριά. Δηλαδή με
το που βγει ο ήλιος προλαβαίνουμε να
βάλουμε μαγιό και να την κάνουμε με
ελαφρά για κάποια παραλία…
Τα
πάντα προλαβαίνεις στην εξοχή γιατί
όλα μετράνε διπλά. Κοιμάσαι οκτώ ώρες
και νομίζεις ότι πέρασαν δεκάξι.
Ξεκουράζεσαι άνετα. Και στη διάρκεια
της ημέρας πάλι ξεκούραστος νιώθεις
γιατί δεν κάνεις και πολλά πράγματα.
Αυτά που κάνεις τα κάνεις με τους χρόνους
σου. Με αργές κινήσεις, χαλαρά που λένε
και στη Θεσσαλονίκη, οπότε πάλι έχεις
δυνάμεις…
Επίσης
εδώ στην εξοχή έχει άφθονο οξυγόνο. Και
ξέρεις τι κάνει το οξυγόνο; Σου ανοίγει
την όρεξη. Ναι, ναι, ναι. Τρως όταν πεινάς
και τρως όταν δεν πεινάς. Τρως για να
γεμίσεις το στομάχι και τρως ξανά για
να χωνέψεις. Πως γίνεται αυτό δεν μπορώ
να καταλάβω. Μια ταινία μέσα σου η οποία
δουλεύει συνέχεια και παίρνει χίλιες
στροφές το δευτερόλεπτο…
Έχει
περάσει ένα δεκάλεπτο και ο ήλιος
αρνείται πεισματικά. Είναι ο απόλυτος
σταρ και κάνει ότι γουστάρει. Σίγουρα
αν τραγουδούσε στα μπουζούκια θα τους
είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη και θα
έβγαινε στις πέντε το πρωί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου