Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Αλκυονίδες μέρες…



Όλη τη νύχτα έβρεχε. Δυνατά και με μίσος. Μέχρι το ξημέρωμα είχαν όλα εξαφανιστεί. Και η βροχή, και το γκρίζο χρώμα, και τα σύννεφα μαζί. Πάντα, ότι γίνεται τη νύχτα, τη μέρα δεν υπάρχει. Ο ήλιος είναι πρωταγωνιστής και φροντίζει να μη φαίνεται τίποτα. Γαλήνη, ηρεμία, ησυχία. Είναι από αυτές τις τέλειες μέρες που ξυπνάς, φτιάχνεις τον καφέ σου και δεν σκέφτεσαι…
Δεν έχεις να κάνεις κάτι το σημαντικό. Δεν σε απασχολεί πόση ώρα θα κάτσεις στο κρεβάτι, ακούγοντας ραδιόφωνο, πίνοντας τον αγαπημένο σου καφέ, καπνίζοντας. Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε. Αν χτυπάνε δεν τα ακούς γιατί θέλεις ησυχία. Θέλεις να είσαι εσύ με τον εαυτό σου. Έχεις ανάγκη να κοιτάξεις για λίγο εσένα και όχι τους γύρω σου…

Να κάνεις ένα δώρο. Να αφιερώσεις μια πολύτιμη – ηλιόλουστη – μέρα σε πράγματα που σου έχουνε λείψει. Να περπατήσεις μόνος/μόνη, να κλέψεις περισσότερο ήλιο και να τον κρατήσεις στην καρδιά σου. Να γράψεις ένα γλυκό μήνυμα βγαλμένο απ’ την ψυχή σου και να το στείλεις σε αυτούς που αγαπάς…
Σήμερα είναι η τέλεια μέρα! Έκανα πολύ λίγα πράγματα και αυτά σε αργή κίνηση. Έναν καφέ, έναν δεύτερο με την αδερφή μου, ένα μπάνιο, μια βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά που ενώ είναι παλιό και βρώμικο ο ήλιος το κάνει να γυαλίζει…

Μια αγαπημένη διαδρομή με τον ηλεκτρικό Πειραιάς – Μοναστηράκι. Όχι Ομόνοια, ποτέ, είναι τσιμεντένια και άσχημη. Το Μοναστηράκι, όλες τις ώρες, έχει εικόνες, ανθρώπους, μουσική. Το βαγόνι σιγά σιγά γεμίζει. Οι πιο πολλοί κοιτάζουν έξω, άλλοι διαβάζουν βιβλία ή εφημερίδες, ελάχιστοι δίνουν σημασία στο κινητό τους. Το βλέμμα μου κολλημένο στο παράθυρο, στον έξω κόσμο. Χιλιάδες όμορφες εικόνες περνάνε από το μυαλό μου. Γλυκές αναμνήσεις που θα έδινα τα πάντα για να τις ξαναζήσω…

Πρώτη στάση Φάληρο. Ένα μεγάλο καλοκαιρινό θέατρο. Το Δελφινάριο. Παιδί ήμουν και με πήγαιναν οι γονείς μου και βλέπαμε επιθεωρήσεις. Μου άρεσαν τα φώτα, τα σκηνικά, τα χορευτικά, γελούσα με την ψυχή μου. Από τότε έχω να πάω…
Δεύτερη στάση Μοσχάτο. Ένα όμορφο ανθοπωλείο. Της γυναίκας του αδερφού μου. Αμέτρητα λουλούδια. Μοναδικές βιτρίνες που δεν περνούσαν απαρατήρητες. Καφέδες, τσιγάρα και ατελείωτες κουβέντες...     
Τρίτη στάση Καλλιθέα. Μαθήματα δημιουργικής γραφής με την δασκάλα μου σε ένα φιλόξενο και ζεστό σπίτι. Ασκήσεις, μονόλογοι, μικρές διορθώσεις, γέλια και εντυπώσεις…
Μία στάση πριν Θησείο. Η απόλυτη ομορφιά. Ένας μεγάλος και ηλιόλουστος πεζόδρομος που δεν τον βαριέσαι ποτέ. Μικροπωλητές και στις δύο πλευρές που πουλάνε ότι βάζει ο νους σου. Καφετέριες στη σειρά για να αράξεις και να μην κάνεις τίποτα. Ένα βιβλιοπωλείο – στολίδι, Λεμόνι το όνομά του, στην Ηρακλειδών στον αριθμό 22…
Μοναστηράκι. Μια πλατεία γεμάτη ζωή. Αγορά με παπούτσια και ρούχα που σε παρακαλάνε. Λίγα μέτρα πιο κει η Πλάκα. Η οδός Αθηνάς στην ευθεία και από πάνω η Αιόλου που έγινε της μόδας και δεν βρίσκεις τραπέζι – έχει – δεν – έχει – ήλιο…

Σοφοκλέους και Αιόλου γωνία. Περιμένω τον φίλο μου τον Κώστα. Ο ήλιος έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας και κουράστηκε. Πήρε όλο το χειροκρότημα και πάει για ύπνο. Μοίρασε αυτόγραφα, έτσι κάνουν όλοι οι αληθινοί αστέρες. Η θερμοκρασία κατέβηκε λίγο αλλά όχι τόσο για να κρυφτείς στη φωλιά σου…

Αν είχα πάνω μου χρήματα:
Θα αγόραζα ένα καινούργιο βιβλίο
Θα πήγαινα σινεμά
Θα έτρωγα μια μακαρονάδα με κιμά
Θα αγόραζα δίσκους από τον Ζαχαρία

Δεν πειράζει…
Μου αρκεί που θα δω τον φίλο μου τον Κώστα.-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ» ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 18:00 ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΒΗΤΑ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

  Οι Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ και ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου   Μια φορά ήταν ο κ...