Οτι να' ναι...

Οχι, δεν πήγαμε στο Όσλο τελικά...το κακό μάτι; οι κακές γλώσσες; τον κακό τους τον γλάρο; μάλλον... Πήγαμε στο the mall και γινότανε της πουτάνας το κάγκελο. Συγνώμη που βρίζω χρονιάρες μέρες αλλά πιο κατάλληλη φράση από αυτή δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως μια ιδιωτική κλινική στο κέντρο της Αθήνας που βλέπει τους ασθενείς ανθρώπινα και όχι σαν πορτοφόλια. City Clinic το όνομά της και βρίσκεται στη Χαρ. Τρικούπη 104. Αν τύχει και πας (δεν στο εύχομαι) να ζητήσεις τον γιατρό κύριο Άγγελο Αληφιεράκη (γενικός χειρουργός) ο οποίος είναι άψογος σε όλα, γνωρίζει τα πάντα και το κυριότερο μπορείς να του έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη. Σαν κι αυτόν λίγους θα βρεις. Προλάβαμε και γιορτάσαμε τα γενέθλια της Μαρίας σε κυριλέ κινέζικο εστιατόριο, γελάσαμε πολύ, φάγαμε του σκασμού και γουστάραμε. Τις υπόλοιπες μέρες τα delivery είχαν την τιμητική τους. Άνοιξε το λεξικό στο Πι και εκεί που γράφει Πίτσα (όχι Παπαδοπούλου) θα δείς την αφεντομουτσουνάρα μου. Πήγαμε θέατρο στο Εξ Αρχής και είδαμε τις Καρέκλες του Ιονέσκο μια υπαρξιακή κωμωδία σε σκηνοθεσία Ντίνου Σπυρόπουλου. Οι πρωταγωνιστές της παράστασης Ελένη Τσακάλου και Κώστας Ζέκος δώσανε ρεσιτάλ ερμηνείας και το κοινό ενθουσιασμένο χειροκροτούσε. Να τη δείτε οπωσδήποτε... Η καλή μου η μανούλα έφτιαξε με τα μαγικά χεράκια της παραδοσιακά σοκολατάκια τα οποία πήγανε σε άτομα που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Μείνανε όλοι ευχαριστημένοι και οι γλυκές αμαρτίες εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Διάβασα τη συνέντευξη της Μανίνας Ζουμπουλάκη στο madamefigaro.gr και φούσκωσα από υπερηφάνια. Μου τη δίνει στα νεύρα το lapitopi που δανείστηκα για να γράφω, οπότε πρέπει να σε αφήσω. Κάπως απότομα. Γειά (το παλιό σουξέ της Δέσποινας)...