Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Βάλτε μου απουσία κυρία…



αλλά πρώτα θα με αφήσετε να σας δικαιολογηθώ (πάλι αυτός ο παλιμπαιδισμός μου χτύπησε την πόρτα). Τη Παρασκευή, μετά την πρεμιέρα στο Τριανόν επέστρεψα σπίτι. Έβγαλα τα ρούχα μου, άνοιξα μια μπύρα και στρώθηκα στο γράψιμο, ναι στο γράψιμο. Πότε πήγε πέντε το πρωί ούτε που το κατάλαβα… και κόλλησα στο τέλος. Αυτό έχει σημασία: το φινάλε της ιστορίας… όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Σάββατο πρωί ο καιρός έπαιζε με το πουλί του (συγνώμη για την έκφραση κυρία). Πήραμε το λεωφορείο για να κατηφορίσουμε μπρος το κέντρο. Και είχε κίνηση κυρία, πολύ κίνηση, και καυσαέριο τη μύτη μας δεν βλέπαμε. Μετά από 40 λεπτά φτάσαμε στη Χαριλάου Τρικούπη, ναι εκεί που παιζόταν το έργο μου το Τρείς Τρείς Εννιά (μα τίποτα δεν θυμάστε πια;). Σε δυο μικρές κούτες ήταν τα βιβλία μου. Τα δικά μου βιβλία. Είχα στα χέρια μου το όνειρό μου που έγινε πράξη, και αυτό είναι ευτυχία κυρία. Τα μετρήσαμε, τα βάλαμε σε τσάντες και μπήκαμε στο τρόλεϊ για Χαλάνδρι. Άλλα 40 λεπτά ταλαιπωρία. Και να κλείνουν τα μπιρμπιλωτά μου μάτια και να θέλω επειγόντως καφέ αλλά πού... Φτάσαμε στο love is like oxygen ένα φεστιβάλ νέων καλλιτεχνών που εκείνη την ημέρα είχε bazar και ο καθένας πουλούσε ότι γούσταρε. Ε, εμείς πουλούσαμε τα βιβλία μου. Ήρθανε και οι φίλες μας με όλη τη θετική τους ενέργεια και περάσαμε πολύ ωραία. Το απόγευμα έπιασε βροχή αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε κυρία γιατί είχαμε περάσει πολύ ωραία. Κυρία, ξέχασα να σας ρωτήσω κάτι πολύ σημαντικό
- Εσείς , πόσα βιβλία θα αγοράσετε;  
(όχι που θα μου τη γλύτωνε…)   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου