Αφράγκου και Πατησίων γωνία

Τώρα που έριξα τα μακαρόνια στο νερό μπορώ σαν άνθρωπος να πάρω μια ανάσα. Τα κέρματα στο πάγκο της κουζίνας ήταν μετρημένα στα δάχτυλα (του ενός χεριού). Και το δίλλημα ήτο το εξής: να πάρω τσιγάρα και φραπέ απ’ τη γωνία; Ή να μπω στο Σκλαβενίτη για απορρυπαντικά και κωλόχαρτα; Κι επειδή από μικρό με μάθανε ότι η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά διάλεξα το δεύτερο δρόμο.

Έβαλα μια βερμούδα και ένα μπλουζάκι. Περπατώ στον ήλιο όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Μπαίνω στο σούπερ και φτάνω στο διάδρομο με τα χαρτιά. Τα 2 δεν φτουράνε… θα έχουμε και καλεσμένους πάρε 4 καλύτερα για καλού και για κακού. Επόμενο βήμα τα καθαριστικά.

Εκεί με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι τα επώνυμα και διαφημιζόμενα προϊόντα είναι πολύ πιο ακριβά από τα απλά. Πήρα χλωρίνη με 1 ευρώ και υγρό για το πάτωμα με  1.40 ευρώ. Με ανακούφιση κίνησα προς τα ταμεία… η ουρά πέρναγε τα 10 μέτρα. Στην ουρά ήμουνα ο μόνος κάτω των 35. Οι συντάξεις μπήκανε αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά) τα καλαθάκια είχανε μέσα από 4 έως 8 προϊόντα. Τα απολύτως απαραίτητα. Η κρίση κάνει αισθητή την παρουσία της παντού και πάντα.

Ξαναβγήκα στον ήλιο, κοίταξα τα ρέστα και χαμογέλασα ειρωνικά. Αυτή η ζωή που θα μας πάει; Πόσοι και ποιοι θα επιβιώσουν άραγε;

Καλημέρα!