Δεν το
αντέχω το μαρτύριο που ζω. Μου έκανε μάγια η μαύρη πείνα η ξελογιάστρα. Είμαι αθώος. Ένα ρήμα είναι χαραγμένο στη καρδούλα μου.
Πεινάω. Και να πεις ότι μου έχει κοπεί η όρεξη; Τουναντίον. Από όρεξη άλλο
τίποτα. Μπόλικη με το τσουβάλι.
Σέρνω
την θεϊκή κορμάρα μου ( 96 κιλά παρακαλώ) μέχρι τον ιερό ναό που λέγεται
κουζίνα. Ανοίγω το κατάλευκο ψυγείο μα είναι αδειανό. Κρίση κρισάρα! Κάτι
γιαούρτια έχει με αγελάδες που γελάνε. Αυτές καλοπερνάνε, εγώ όχι. Χτυπιέμαι στα
πατώματα σαν κορυφαία στην Επίδαυρο κατακαλόκαιρο.
Τρώω το μεσημέρι, πίνω
καφεδάκι ξαναπεινάω ξανατρώω. Αυτή η δουλειά γίνεται όλη μέρα. Κάθομαι στο
γραφείο μου να γράψω και το στομάχι μου αρχίζει παραπονεμένες μελωδίες. Παρατάω
το γράψιμο και τρέχω στη κουζίνα πάλι. Τρώω δυο φρούτα. Τρία, πολλές φορές και
τέσσερα. Δεν φταίω εγώ που τα μανταρίνια είναι πεντανόστιμα. Ξαπλώνω το βράδυ και
ανοίγω να διαβάσω Μανίνα Ζουμπουλάκη. Κλείνω το βιβλίο, κλείνω και το φως.
Και
ξαφνικά οι παραισθήσεις μου οργιάζουν. Η θερμοκρασία πέφτει και τρέμω από το
φόβο μου. Ένα πελώριο ψυγείο εισβάλει με
θράσος στο υπνοδωμάτιό μου και έρχεται καταπάνω μου να με φάει. Και κάνω το
σταυρό μου και με πιάνουν υπογλυκαιμίες. Μα την παναγία. Και που να βρω
σοκολάτα ΙΟΝ με αμύγδαλα ξημερώματα; Τέλειωσαν και τα κοκο κοπς που να με
πάρει. Τι να βουτήξω στο γάλα μου, φρυγανιές; Ακόμα δεν βγήκα στη σύνταξη.
Και
όσο σκέφτομαι ότι τη Δευτέρα ο γιατρός θα μου πει να ανέβω στη ζυγαριά τόσο κόβονται
τα έρημα τα πόδια μου. Η όρεξη δεν μου κόβετε με τίποτα. Και αναρωτιέμαι ο
δύστυχος βελονισμός δεν υπάρχει για τη λαιμαργία; Τι σε ζαλίσω κι εσένα με τα
δικά μου…
Να χα τώρα
ένα ταψί γαλακτομπούρεκο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου