Καβάλησα το ποδήλατο,
ο καιρός με ξενέρωσε, είπα δε γαμιέται και συνέχισα. Σε λιγότερο από δυο λεπτά
βρέθηκα στη πλατεία Ελευθερίας. Ο μαύρος χαμός. Παντού πλέγματα για τα έργα του
μετρό. Δεν μπορούσα να περάσω με το ποδήλατο. Απορώ τα μηχανάκια πως περνάνε.
Φασαρία τα φορτηγά για τα έργα, φασαρία και τα μηχανάκια. Σταμάτησα στο
περίπτερο να πάρω τσιγάρα. Κλείδωσα το ποδήλατο και μπήκα στο αγαπημένο μου
στέκι. Μέτρησα τα ψιλά από την τσέπη μου αφού έριξα μια γρήγορη ματιά στον
τιμοκατάλογο. Έσκασε μύτη και ο σερβιτόρος με ένα πλατύ χαμόγελο. Ντράπηκα
πολύ. Μη σε νοιάζει φίλε… τα υπόλοιπα τα βάζω εγώ. Όχι, εντάξει, έχω 2.50 ευρώ
απάντησα κόκκινος σαν τη φράουλα. Τα νεύρα δεν μου έχουνε περάσει. Ανοίγω το
αγαπημένο μου laptop. Κοιτάζω έξω τα φορτηγά. Κοιτάζω τους ανθρώπους. Δεν γελάει κανείς. Κάτι
μας ψεκάζουν, δεν εξηγείτε αλλιώς. Η στάση του μετρό θα είναι έτοιμη σε πολλά
χρόνια από σήμερα. Δεν ξέρω αν θα ζω για να σου πω την αλήθεια. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας ούτε τάσεις
μανιοκατάθλιψης αυτοί αργούνε. Και απεργούνε. Δεν μπορώ να πλησιάσω το κέντρο
της Αθήνας. Δεν μπορώ να δω μια φίλη για να πιούμε έναν καφέ και να πούμε τα
νέα μας. Το μετρό απεργεί μέρες τώρα. Δεν τους απασχολεί πόσος κόσμος το
χρησιμοποιεί καθημερινά για να πάει στη δουλειά του. Σκέφτονται μόνο την πάρτη
τους και κανέναν άλλον. Έτσι είναι ο Έλληνας. Από πάντα έτσι ήταν. Εαυτούλης
και παρτάκιας του κερατά. Ανοίγω το blog μου που με τόση αγάπη έφτιαξε η Κρυσταλία Πατούλη. Μια
έκπληξη μου έφτιαξε τη μέρα. Οι αναγνώστες μου πέρασαν τους τριακόσιους. Όχι
του Λεωνίδα, σκέτο 300. Οπότε έχω ευθύνη απέναντι στους αναγνώστες. Να γράφω
όμορφα και αισιόδοξα πράγματα. Να τους κάνω να χαμογελούν. Να τους παίρνω απ’
το χέρι και να τους ταξιδεύω στον δικό μου παραμυθένιο κόσμο, στη δική μου
πραγματικότητα. Λέξεις και φράσεις βγαλμένες μέσα από την καρδιά μου και την
τρελή φαντασία μου. κοιτάζω έξω. Η μέρα μεγάλωσε. Η άνοιξη έρχεται. Τα νεύρα
μου πέρασαν. Πάλι καλά γιατί άφησα τα ηρεμιστικά στο σπίτι. Καλημέρα!
Φιλιά στα όμορφα
κορίτσια από την Κρήτη!
Στην Άννα
που δεν κατέβηκε από το τραπέζι το Σάββατο.
Στην Ελένη
με τα υπέροχα μάτια που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και ζηλεύω πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου