Επανάσταση...

Πια δεν είμαι παιδί. Μεγάλωσα. Απότομα θα έλεγα. Από τη φύση μου ήμουνα ρομαντικός άνθρωπος αλλά η ζωή στα φέρνει αλλιώς. Νόμιζα ότι εγώ οδηγούσα το πεπρωμένο μου. Μπορεί και να έγινε κάποιες φορές αλλά χωρίς επιτυχία. Το λύκειο το παράτησα γιατί μου έφερνε ναυτία. Τη σχολή σχεδιαστών επίσης γιατί δεν γούσταρα καθόλου. Τη δραματική σχολή την τελείωσα. Ίδρωσα, κουράστηκα, δούλευα σαν το σκυλί για να πληρώνω τα δίδακτρα αλλά τα κατάφερα. Επί μια δεκαετία σερνόμουνα σε ανατολή και δύση. Οντισιόν, κάστινγκ, ακροάσεις. Τα πάντα στημένα. Τα πάντα μιλημένα από πριν. Δεν κόλωσα. Το βιογραφικό μου γέμισε. Με αξιοπρέπεια. Παράπονο δεν έχω καλά τα πήγα. Μια κρύα και υγρή μέρα στη Θεσσαλονίκη μου κάνανε πρόταση να γράφω στην Εγνατία. Εφημερίδα χρώματος μπλε η οποία δεν πουλούσε καθόλου. Αυτή η ευκαιρεία ήτανε και το σχολείο μου. Έμαθα να εξασκώ το χέρι μου και τη φαντασία μου. Έγραφα τρείς φορές την εβδομάδα σχεδόν 3.000 λέξεις. Τότε έκανα και το μεγάλο λάθος. Αντί να μαζεύω χρήματα για να μπορέσω να νοικιάσω διαμέρισμα όταν γυρνούσα στην Αθήνα εγώ σπαταλούσα τα χρήματα σε ποτά και μαλακίες. Μετά από μήνες επιστρέφω στο πατρικό μου. Στη συνέχεια ανεβαίνει η πρώτη μου κωμωδία και γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία και στο καπάκι μπαίνω στο ψυχιατρείο. Χούφτες τα φάρμακα κι εγώ για πολύ καιρό ακινητοποιημένος στο κρεβάτι. Μια ανάσα πριν τη σχιζοφρένεια, μια στιγμή πριν γίνουν όλα στάχτη. Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας! Βρήκα την αληθινή αγάπη και άρχισα να αντλώ τις δυνάμεις μου μέσα από αυτόν τον άνθρωπο. Το πατρικό μου σήμερα είναι κρύο και αφιλόξενο. Αισθάνομαι ότι τους είμαι βάρος. Με τη μητέρα μου είμαι στις διαπραγματεύσεις. Από Δευτέρα μέχρι και Πέμπτη μένω στους δικούς μου τις άλλες μέρες όπου μου κάνει κέφι. Θέλω σαν τρελλός να μετακομίσω αλλά φοβάμαι. Είμαι λίγο κότα σε κάτι τέτοια. Από την άλλη και που κάθομαι σπίτι μου τι κάνω; Κοιμάμαι, ξυπνάω, χαπακόνωμαι, διαβάζω, γράφω. Δίκοπο μαχαίρι. Θα με βοηθήσει κανείς;