Νιδάλ…το αρνάκι που έγινε σκυλάκι

Όταν το δάχτυλο κοιτάζει το ταβάνι σημαίνει ότι μιλάω σοβαρά και όταν κοιτάζει κάτω λέω μπούρδες! Ο Στάθης που τον λένε Κώστα μάθαινε στη Νιδάλ τη δική του νοηματική. Εκείνη είχε πιεί ήδη τρεία ποτήρια κόκκινο κρασί και σκεφτόταν ποιο club θα επισκεφθεί μετά μπας και γνωρίσει έναν άντρα της προκοπής. Ήθελε να κάνει σέξ. Είχε ξεχάσει πότε ήτανε η τελευταία φορά…Ο Στάθης - Κώστας είναι επιστήμονας και ετοιμάζει μια έρευνα εδώ και έντεκα ολόκληρα χρόνια. Παρηγορήθηκα να σου πω την αλήθεια γιατί το δικό μου μυθιστόρημα το γράφω έξι χρόνια και έχει τον ατελείωτο. Άρχισε να μας μιλάει για την έρευνά του αλλά το μπάρ είχε τόσο δυνατή μουσική που δεν άκουγα χριστό. Θέλω να στο στείλω να το διαβάσεις… είπε. Καλά, να είσαι σίγουρος… απάντησα. Η Νιδάλ δεν έχει πατήσει τα τριάντα. Γεννήθηκε στη Τυνησία και στα εφτά της χρόνια ήρθανε Ελλάδα. Τελειώνει τη Νομική αλλά καίγεται για να γράψει. Κάτι όμως τι σταματάει. Ο ίδιος της ο εαυτός. Είναι κούκλα, είναι ξανθιά αλλά δεν είναι χαζή. Το ακριβώς αντίθετο. Είναι παρθένος στο ζώδιο και ο Στάθης – Κώστας καρκίνος. Ταιριάζεται πετάχτηκα σαν πορδή από το βρακί. Άντε κι εγώ κουμπάρος. Η βραδιά ήτανε υπέροχη. Αν η μουσική ήτανε λίγο πιο χαμηλά τα πάντα θα ήταν τέλεια. Φύγαμε για να πάμε για χορό. Το εξωτικό κορίτσι μας ακολούθησε, ο Στάθης – Κώστας προτίμησε να πάει για ύπνο. Κάτι ξέχασα… τι ξέχασα… αυτό το αλζχάιμερ ξεφυτρώνει εκεί που δεν το περιμένω. Αυτά.-